Nuo valkoiset kentät tätä maata hallitsevat
Эти белые поля господствуют на этой земле,
Jään välkehtiessä hiljaa itkevät
При сиянии льда они беззвучно плачут,
Kaiken kuolevaisen ajat muistavat
Они помнят все века смертных.
Halki pohjoisen kirkas taivas siintää
Ясное небо охватывает весь Север,
Metsän huuruun saattaa kylmällä sateellaan
На деревьях – иней,
Tähdet taakseen kätkee, meren tuleen sytyttää
Что прячет звезды и поджигает море,
Ukkosellaan vuoriakin vavisuttaa
Встряхивает горы громом,
Päivät seisauttaen öisin raivoten
Останавливаясь днем, свирепствуя ночью.
Kauan ovat pilvet kulkeneet
Долго же странствовали облака,
Rauhatta vetten päällä velloneet
Беспокойно становясь всё больше над водами.
Jos taivaankannen liekki nyt roudan sulattaa
Если небесный огонь растопит сейчас мороз,
Meitä vain riepottaa virta mukanaan
Мы уплывем вместе с потоком.
Nuo valkoiset kentät yötä häikäisevät
Эти белые поля затмевают ночь,
Hiljaiset jättiläiset jäästä ja kivestä
Молчаливые великаны изо льда и камня.
Maan kylmän kauniin saa tuuli hajottaa
Ветер разбросает эту холодную прекрасную землю
Ja ikuinen virta lumena sataa
И вечный поток упадет, словно снег,
Lakeudet ainiaan vailla asujaa
Никто больше не будет жить на этих полях,
Tahtoonsa jääkylmä tuuli maan kauniin taivuttaa
Ледяной ветер заберет эту прекрасную землю.
Kaukana viima pilviä ajaa
Далеко ветер уносит облака,
Kallioihin suruisat säkeensä kirjoittaa
Вырезая строки на камне.
Taivas eksyttää väsyneen vaeltajan
Небо сбивает с пути усталого странника,
Jonka valkoinen tyhjyys lopulta maahan kaataa
Валит с ног белой пустотой.
Niin kiroavat jättiläiset jäästä ja kivestä
Это проклятье великанов изо льда и камня.
Ei tästä kukaan käy
Никто отсюда не уйдет.
Vaikka puut tuhkaksi palaisivat
Даже если деревья будут сожжены дотла,
Vaikka ranta karkaisi veden taa
Даже если берег будет похоронен под волнами,
Ei tätä maata voi ihminen omistaa
Эта страна никому не будет принадлежать.
